Dugo vremena su Crne rupe služile kao inspiracija piscima naučne fantastike kao nešto što može da omogući putovanje kroz vreme, tako što upadanjem u nju možete završiti u nekom drugom univerzumu. Istina je sasvim drugačija. Kada bi se neko približio Crnoj rupi od njega ne bi ostali ni atomi od kojih je sačinjen, jer bi sve bilo bukvalno samleveno…Medjutim, Crne rupe pripadaju područiju nauke. Naziv “Crna Rupa” prvi je upotrebio američki fizičar Džon Viler još daleke 1967. godine, a što je otvorilo mnoga pitanja i postalo velika zanimacija za naučnike i pisce. Kada neka zvezda, nekoliko puta masivnija od Sunca, stigne do kraja svog života i sagori sve rezerve vodonika, ona odbaci svoj gasoviti omotač a njen središnji deo se pod dejstvom sopstvene gravitacije sabije do ogromnih gustina. Zbog svoje ogromne mase i gustine, Crna rupa se ne može videti direktno, a razlog tome je što svetlost ne može napustiti njenu površinu. A i svetlost koja prolazi blizu nje biva zarobljena. Odatle i naziv Crna rupa. Ovo je naravno najkraće moguće objašnjenja ovog vrlo složenog slučaja kraja jedne zvazde. Evo primera. Za svako nebesko telo postoji tzv. druga kosmička brzina, a koja zavisi od mase odredjenog tela. Za Zemlju iznosi oko 8 km/s, a za Sunce oko 250 km/s. Ako neki objekat kao početnu brzinu ima drugu kosmičku brzinu moći će da napusti dato nebesko telo i da se oslobodi njene gravitacije. Kada bacimo kamen uvis, nakon nekog vremena on će se pod uticajem Zemljine gravitacije vratiti natrag. Razlog tome je taj što mu nije saopštena dovoljna početna brzina da bi napustio Zemlju.

Izvor: www.astronomija.co.rs

E sad, pošto ništa ne može da se kreće brže od svetlosti (300000 km/s), a ona ne može da napusti površinu crne rupe, samo se može zamisliti ta masivnost i gravitacija – koja je osnovna karakteristika crne rupe. Takodje je poznato da i neka druga masivna tela (npr. zvezde) mogu da skrenu svetlost sa svog pravolinijskog kretanja (Ajnštajnovo otkriće koje je potvrdjeno još 1919.) godine, tako da je teško nekad otkriti tačan položaj nekog nebeskog tela, jer je svetlost koja dolazi sa njega više puta menjala svoj pravac. A i sama Zemljina atmosfera rasejava svetlost.
Crnu rupu okružuje tzv. Hotizont dogadjaja, odnosno područije oko same Crne rupe, a ispod koga je nepoznato šta se dešava i sve se svode na pretpostavkama i matematičkim proračunima. Može samo da se zamisli kompleksnost tih proračuna.
Smatra se da u unutrašnjosti postoji singularnost – beskonačna gravitacija sa beskonačnim zakrivljenjem prostora i vremena.
Delovanje crne rupe na okolinu se iskazuje upravo preko njene gravitacije. Kao što se vidi sa slike, ona lagano preuzima materijal sa obližnje zvezde koja joj se našla na putu i tako povećava svoju masu i postaje još opasnija po okolinu. U centru naše Galaksije postoji ogromna Crna rupa koja se “hrani” zvezdama koje su joj blizu, a takodje postoje u u centrima većine drugih galaksija.
Njeno detektovanje se ostvaruje indirektno, odnosno njenim uticajem na okolinu ili kada zakloni neki objekat.
Ogroman broj crnih rupa luta svemirom i bili bi smo u velikoj opasnosti ako bi naš Sunčev sistem naišao na neku od njih. Ne bi preživeo.